Κλινικές μορφές Τετάνου

Μέχρι σήμερα έχουν γίνει πολλές προσπάθειες ταξινόμησης του τετάνου ανάλογα με τη μορφή της νόσου. Σύμφωνα  με το κριτήριο που χρησιμοποιήθηκε την κάθε φορά προέκυψαν πολλές ταξινομήσεις, ώστε τελικά να προκύψει σύγχυση.

            Κατά το τέταρτο διεθνές συνέδριο τετάνου στο Dakar το 1975 ανατέθηκε σε μία ομάδα επιστημόνων με υπεύθυνο τον Vankil, η εκπόνηση ενός νέου συστήματος διεθνούς ταξινόμησης, ανάλογα με τη βαρύτητα της νόσου, το οποίο να είναι απλό και συγχρόνως αποδοτικό.

            Σύμφωνα με το προταθέν σύστημα διακρίνονται 7 κατηγορίες βαρύτητας. Σύμφωνα με αυτό παρέχεται η δυνατότητα εκτιμήσεως της βαρύτητας της  νόσου εντός των πρώτων 48 ωρών από την έναρξή της. Η ταξινόμηση βασίζεται σε διάφορα βαθμολογημένα προγνωστικά κριτήρια. Η συγκέντρωση 6 βαθμών αντιστοιχεί στην πλέον βαριά μορφή της νόσου, ενώ 0 βαθμού στην πλέον ελαφριά μορφή.

            Παρά τα πλεονεκτήματα τα οποία συγκεντρώνει, το διεθνές σύστημα ταξινόμησης έτυχε περιορισμένης μόνο εφαρμογής.

            Αντίθετα το υπό των Cole και Youngman (1969)  προταθέν σύστημα ταξινόμησης έτυχε ευρείας αποδοχής. Κατά το σύστημα αυτό διακρίνονται ανάλογα με τη βαρύτητα τρεις μορφές : η (Ι) ήπια, η (ΙΙ ) βαριά και η (ΙΙΙ) βαρύτατη.

            Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα διαχωρισμού των τριών αυτών μορφών είναι για τη μορφή ένα, η υπερτονία των μυών, για τη δύο, οι γενικευμένοι σπασμοί και για την τρίτη μορφή, ο ανεπαρκής αερισμός των πνευμόνων.

            Εκτός των δύο ανωτέρω αναφερθέντων συστημάτων ταξινομήσεως των ασθενών, ανάλογα με το βαθμό βαρύτητας της νόσου υπάρχουν και πολλά άλλα.

            Έτσι για παράδειγμα ανάλογα με την πύλη εισόδου ο τέτανος διακρίνεται σε μετατραυματικό, τέτανο των νεογνών και σε τέτανο των λεχώνων.