Νεογνικός Τέτανος

Νεογνικός Τέτανος

 Ο τέτανος των νεογνών είναι ένα είδος γενικευμένου τετάνου που αφορά τα νεογέννητα και εκδηλώνεται συνήθως την πρώτη εβδομάδα ζωής(4-14 ημέρες). Οφείλεται συνήθως σε μόλυνση του κολοβώματος του ομφάλιου λώρου κατά τη διάρκεια τοκετού κάτω από πρωτόγονες συνθήκες (πρακτικές μαίες, άγνοια κτλ). Φυσική ανοσία δεν έχει το νεογνό στον τέτανο. Το αίμα του περιέχει τίτλο αντιτετανικών αντισωμάτων αυτόν που έχει και η μητέρα. Αυτός είναι ελάχιστος εάν η μητέρα δεν έχει εμβολιασθεί πρόσφατα

 Μεγάλη σημασία έχει η ανοσοποίηση των μητέρων διότι η παθητική μεταφορά αντισωμάτων είναι προστατευτική για το νεογέννητο.

Κλινική εικόνα

 Το προσβληθέν νεογνό παρουσιάζει αδυναμία θηλασμού, τόσο από το μαστό όσο και από το θήλαστρο. Αυτό οφείλεται στον τετανικό σπασμό των μασητήρων. Ο σπασμός επεκτείνεται σε όλους τους μύες του προσώπου και προκαλεί τον καλούμενο σαρδόνιο γέλωτα. Η τετανική σύσπαση επεκτείνεται και στους μύες του υπόλοιπου σώματος εναλλάσσεται με κλονικούς σπασμούς, επίσης προσβάλλονται και οι μύες της κατάποσης και του διαφράγματος.

Η στάση του νεογνού όταν βρίσκεται σε ηρεμία είναι χαρακτηριστική. Παρατηρείται έντονος οπισθότονος , ενώ τα άκρα είναι κολλημένα προς τον κορμό και τα χέρια σχηματισμένα σε πυγμή. Η κοιλιά επίσης είναι συσπασμένη. Ακόμη και ελάχιστα ερεθίσματα, οπτικά ή ακουστικά ή απτικά προκαλούν έκλυση σπασμών.

Κατά την κρίση σπασμών το νεογνό είναι δυνατόν να πέσει σε κώμα και μετά να υποκύψει. Ο τέτανος συχνά προκαλεί υπερπυρεξία η οποία επιβαρύνει την κατάσταση.

Η διάγνωση πρέπει να βασίζεται στην κλινική εικόνα έτσι ώστε να μην καθυστερεί η έναρξη της θεραπείας και να περιορίζονται κατά το δυνατόν οι χειρισμοί. Οι πολλές εργαστηριακές εξετάσεις είναι άλλωστε άσκοπες διότι οι περισσότερες δεν αποκαλύπτουν τίποτα το παθολογικό. Κατά τη διαφορική διάγνωση πρέπει να αποκλείονται οι εγκεφαλικές αιμορραγίες, η τετανία και η πυώδης μηνιγγίτιδα.

Κακοί προγνωστικοί παράγοντες είναι η ηλικία μικρότερη των 10 ημερών. Ο θάνατος επέρχεται από άπνοια την πρώτη εβδομάδα της νόσου και από σήψη την δεύτερη εβδομάδα. Η θνητότητα υπερβαίνει το 90% και κοινό γνώρισμα μεταξύ των επιζώντων είναι η καθυστέρηση της ανάπτυξης.

Θεραπεία

            Επιβάλλεται χορήγηση αντιτετανικού ορού προς δέσμευση της τυχόν κυκλοφορούσας τετανικής τοξίνης. Επίσης χορηγείται πενικιλίνη.

Μεγάλη σημασία έχει η καταστολή των σπασμών. Μέχρι σήμερα έχουν χρησιμοποιηθεί παντός είδους κατευναστικά του ΚΝΣ όπως η φαινοβαρβιτόλη, το θειικό μαγνήσιο κ. α. . Τελευταία επιτεύχθηκαν ικανοποιητικά αποτελέσματα με την ενδοφλέβια χορήγηση παραλδεύδης ή διαζεπάμης.

Τέλος σε σοβαρό λαρυγγοσπασμό  ενδύκνυται η τραχειοτομή και τοποθέτηση αναπνευστήρα. Μετά την ανάρρωση επιβάλλεται ο εμβολιασμός του νεογνού.